Symulacja scenariuszy porodu może pomóc pracownikom ochrony zdrowia w rozpoznawaniu i ograniczaniu negatywnych skutków zdarzeń niepożądanych dotyczących matek i noworodków.1 Nie zawsze wymagane jest wykorzystanie najwyższego stopnia realizmu i wierności podczas symulacji położniczych. Podczas planowania scenariuszy dotyczących porodu nauczyciele często zakładają wykorzystanie pełnopostaciowych symulatorów o wysokiej wierności. Jednak w zależności od celów nauczania planowanie i przeprowadzenie symulacji o wysokiej wierności może okazać się zbędne i pracochłonne.
Symulacja niskiej wierności może zapewnić uczestnikom bogate doświadczenia szkoleniowe i nabycie niezbędnych kompetencji przy minimalnych kosztach. Poniżej przedstawiono trzy sposoby wykorzystania symulacji szkoleniowej o niskiej wierności w celu ograniczenia możliwych do uniknięcia negatywnych skutków dla matek i noworodków.
Trenażery sprawdzają się najlepiej w sytuacjach, które wymagają wielokrotnego powtarzania czynności. Na przykład doskonałą okazją do wykorzystania trenażera porodowego jest szkolenie z zakresu oceny porodu i zastosowania różnych algorytmów. Uczestnicy szkolenia mogą ćwiczyć umiejętności psychomotoryczne niezależnie i we własnym tempie, bez konieczności stosowania skomplikowanej symulacji o wysokiej wierności.
Podczas ewaluacji szkolenia w zakresie dystocji barkowej przy użyciu trenażera porodowego, stwierdzono 44% poprawę wyników w następujących obszarach:2
Wykorzystanie trenażera porodowego umożliwia uczestnikom szkolenia koncentrację na podstawach budowania pewności siebie w zakresie poprawnego wykonywania określonych procedur, a nauczycielom mierzenie postępów i potwierdzenie zdobycia tych umiejętności przez uczestników. Po zdobyciu niezbędnego doświadczenia uczestnicy mogą przejść do symulacji o wysokiej wierności lub opieki nad prawdziwymi pacjentami.
Zastosowanie trenażera zadań podczas szkolenia umożliwi jego uczestnikom ćwiczenie określonych, powtarzalnych czynności i procedur.
Wykorzystanie pacjentów standaryzowanych może ułatwić rozwijanie umiejętności komunikacji interpersonalnej. Ze względu na możliwość werbalizowania objawów, pacjenci standaryzowani szczególnie nadają się do szkoleń z zakresu diagnozy: poznawania historii choroby i oceny objawów. Wykorzystanie fizycznych objawów pacjenta standaryzowanego do przekazania określonych informacji wymaga od pracowników ochrony zdrowia zwracania ciągłej uwagi na jego stan.
Jeden ze scenariuszy opracowanych przez oddział porodowy University of Washington wykazał korzyści wynikające z zastosowania pacjenta standaryzowanego w scenariuszu porodu. Pacjent standaryzowany z nagłym krwawieniem porodowym zmusił pracowników zespołu opieki do szybkiego działania. Wraz z pogorszeniem stanu pacjent stawał się coraz bardziej niespokojny.3 Ten typ szkolenia umożliwił uczestnikom doskonalenie umiejętności obserwacyjnych, kompetencji miękkich i twardych.
Wprowadzenie pacjenta standaryzowanego do scenariusza dodaje realny, ludzki czynnik do symulacji szkoleniowej. Uczestnicy szkolenia mogą sformułować pełniejszą diagnozę dzięki rozmawie z „prawdziwym” pacjentem, obserwując sygnały fizyczne i biorąc pod uwagę ogólne zachowanie pacjenta.
Wspólną cechą trenażerów i pacjentów standaryzowanych jest możliwość uwzględnienia ich w symulacji w kreatywny sposób. Można zrealizować każdy scenariusz, szczególnie dzięki wykorzystaniu symulacji hybrydowej. Symulacja hybrydowa oznacza, że w ramach jednej sesji symulacji wykorzystywane są co najmniej dwie metody (na przykład poprzez wykorzystanie trenażera zadań oraz pacjenta standaryzowanego). Wykorzystanie tej formy symulacji może umożliwić zintegrowane szkolenie umiejętności klinicznych, jak i komunikacyjnych.4
Badania wykazują, że pacjenci standaryzowani w większym stopniu skłaniają uczestników szkolenia do interakcji, ale realistyczny proceduralny dotyk występuje częściej w przypadku zastosowania fantomów.4 Symulacja hybrydowa jest jednym ze sposobów doskonalenia umiejętności uczestnika szkolenia zarówno w zakresie leczenia klinicznego jak i interakcji z pacjentem.
Połączenie tych dwóch rodzajów symulacji w jednym scenariuszu umożliwia skuteczną naukę skomplikowanych zagadnień związanych z porodem, a jednocześnie ułatwia uczestnikom szkolenia rozwijanie umiejętności z zakresu komunikacji i budowania relacji z pacjentem.
Biorąc pod uwagę zakres programu, budżet i cele szkoleniowe, każda symulacja powinna być i będzie inna. W przypadku scenariuszy, które nie wymagają zaawansowanego sprzętu o wysokiej wierności, dostępne są inne opcje.
Niezależnie od tego, czy są wykorzystywane w połączeniu, czy osobno, trenażery zadań i pacjenci standaryzowani służą osiąganiu określonych celów. Trenażery umożliwiają opanowanie podstawowych umiejętności w zakresie oceny klinicznej i procedur, a pacjenci standaryzowani rozwijanie umiejętności interpersonalnych i komunikacyjnych przez uczestników szkolenia. Wykorzystanie ich razem może umożliwić opanowanie przez uczestników obu wymienionych zestawów umiejętności.
